නිමාවක් වූ පෙම ...

 ඔය සුසුම් තුල සිරවූ උණුසුම
විද ගන්නට තවත් වරක්....
වියැකුණු දෙතොල සිසිලසින්
තෙමන්නට මුව වතාවක්....
කැකෑරෙන ආදරය මුදා හරින්නට
පළමු පෙම වූ නිමාවක්....
එනවාද නුඹ දැක ගන්න
අතැර ගිය මා වතාවක්....

මම ජිවත් වෙන්නවා..

 ඔයා කියපු හැමදෙයක්ම මම කලා...

ඔයා අසායි කියන හැමදෙම අරන් දුන්න..

ඔයා කියන කියන තැනට එක්කන් ගියා...

ඔයාට මහා මෙරක් තරමට ආදරේ කලා

ඒ ආදරේ වැඩි කමට ඔයාගේ හිත රිද්දන්නේ 

නැතුව ආදරෙන් ‍රැක බලා ගත්තා....

මං දන්නේ නෑ අදටත් 

මගේ ආදරේ වෙනසක් ඔයාට දැනුනේ කොහොමද කියලා...

මං අතරමං වෙලා වගේ මට දැනෙනවා...

ඔයාත් මට ගොඩාක් ආදරෙන් හිටියා...

මම ඔයාව ගොඩාක් විශ්වාස කලා...

ලෝකයා මොනවා කිවුවත් 

මම ඔයා ගැන තිබුන විශ්වාසය නැති කර ගත්තේ නෑ 

ඒ..අනිත් අයට වඩා ඔයාව මම විශ්වාස කරපු නිසා..

එත් දවසක ඔයා ඒ විශ්වාසය කඩ කලා.. 

මම හිතුවේ නෑ වස්තුවේ ඔයා වෙනස් වෙයි කියලා...

මගේ ආදරේ අඩුවක් දැනුනේ කොහොමද 

මට අදටත් හිතා ගන්න බෑ එත්..

මගේ හිතේ ඇතිවෙච්ච ඒ ආදරේ 

කවදාවත් වෙනස් වෙන්නෙ නැ වස්තුවේ..

ඔයා මාගේ ලඟ දැන් නැති උනත්..

ඔයා මා ගව තියල ගිය ඒ අතිතය එක්ක 

මම ජිවත් වෙන්නවා..

ඔයාට කවදා හරි දවසක 

මා ගවට එන්න ඔනා වුනොත් එන්න....

ඔයා වෙනුවෙන් මම හැමදාම මඟ බලන් ඉන්නවා..

මගේ දෝත පුංචි වැඩියි.....

රෑ අහසේ දිදුලන තරු

එකතු කරන්නට හැදුවත්
මගේ දෝත පුංචි වැඩියි
තරු කැට බිම විසිරි යයි............
වනයේ තිබෙන මල් සියල්ල...
එක මිටකට එක් කළාට
දෝතට ගන්නට බැහැ මට
මල් තැලිලා පොඩි වී යයි..........
දුන්හිද ඇල්ලේ ජල කද
අල්ලා ගන්නට හැදුවත්
දිය දෝතක් ගන්නට බැහැ.........
ජල කද බිම විසිරි යයි
ඔබේ හදෙහි තිබෙන සෙනෙහෙ
රදවා ගන්නට හැදුවත්
මගේ දෝත පුංචි වැඩියි.........
දෝ‍ර ගලා විසිරී යයි...